بغضیا فکر میکنن من سریع ناراحت میشم
اما اونقدری رفتم جلو که ادمی که درست نمیشه رو تشخیص بدم و رد شم برم سراغ اونایی که ته دلشون ادمای خوبین. اونایی که میتونیم به هم سود برسونیم. اونایی که میتونیم حال همو بهتر کنیم. اونایی که باهم میتونیم جامعه رو، دنیا رو به جای بهتر تبدیل کنیم
من اونقد دیگه ناراحت نمیشم
نه من صرفا بلافاصله بعد از اینکه طرف چه غریبه باشه چه دوست چه آشنا ی سری لاینا رو رد بکنه ازش قطع امید میکنم. تا ی جاهایی راه میام اما از اونجا ها که رد بشه دیگه به سختی میتونه رابطه رو بجای اولش برگردونه
من کسی ام که بعد از یک ماه آشنایی احتمالا هر چندوقت ازم میشنوی: انتقاد کن.
اما این یکی انتقاد نیست
بخاطر اتفاقایی که افتاده، بیش از اندازه روی کسی که خوش قلب نیست و قابل اصلاح نیست وغیره
وقت نمیزارم، بنظرم آدمی باشیم که به بقیه خیلی سود برسونیم اما باید شیر آب بعضیا رو ببندیم چون شاید داریم اون خوبی، انرژی، زمانمون رو روی کسی میزاریم که..
اگه همون انرژی رو میگذاشتیم روی فرد درست دنیا راحت تر به ایده آلش نزدیک تر میشد
آدم خوبی باش، کسی اگه بدی کرد، تو بد نشو، زیر لب بگو… و ادامه بده
و خوبیت رو صرف آدمای خوب کن، صرف آدمایی که میتونن خوب باشن، صرف ادمایی که میتونن و میخان این دنیا رو گام به گام جلوتر ببرن..